Διαταραχές της σεξουαλικής επιθυμίας.

Υπάρχουν δύο τύποι:

α) η Υπό-δραστήρια διαταραχή της σεξουαλικής επιθυμίας, η οποία χαρακτηρίζεται από μείωση ή και απουσία σεξουαλικών φαντασιώσεων και επιθυμίας για σεξουαλική επαφή και

β) η Σεξουαλική αποστροφή, η οποία χαρακτηρίζεται από αποστροφή και αποφυγή της σεξουαλικής επαφής.

Η πρώτη κατάσταση είναι συνηθέστερη, εμφανίζεται περίπου στο 20% του πληθυσμού και αφορά κατά κύριο λόγο τις γυναίκες. Ποικιλία αιτιολογικών παραγόντων έχουν συσχετιστεί με τη διαταραχή, κυρίως βιολογικοί, ψυχολογικοί και κοινωνικοί. Συχνά είναι άμυνα σε ασυνείδητους φόβους για τη σεξουαλική πράξη, ενώ μπορεί να είναι αποτέλεσμα χρόνιου stress, άγχους ή κατάθλιψης, αποχής από σεξουαλικές επαφές για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς και έκφραση εχθρότητας προς τον σύντροφο ή και αντανάκλαση προβλήματος στη σχέση. Η επιθυμία συχνά βλάπτεται όταν το άτομο πάσχει από κάποιο σοβαρό νόσημα ή προκύπτει σαν πρόβλημα ύστερα από χειρουργικές επεμβάσεις, κυρίως αυτές στις οποίες επηρεάζεται η εικόνα, πραγματική ή συμβολική, του σώματος, όπως μαστεκτομή, υστερεκτομή και άλλες. Επίσης, ορισμένα φάρμακα ενοχοποιούνται για την πρόκληση του προβλήματος, όπως αντιυπερτασικά, αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικά, υπνωτικά και άλλα.

Γενικότερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η επιθυμία εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, όπως είναι η βιολογική ορμή για να κάνει κάποιος σεξ, η αυτο-εκτίμηση του ατόμου, οι προηγούμενες σεξουαλικές εμπειρίες, η διαθεσιμότητα του κατάλληλου συντρόφου και μια καλή σχέση ανεξάρτητα από τη σεξουαλικότητα. Πρόβλημα σε οποιονδήποτε από τους παραπάνω παράγοντες, μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη επιθυμία.

Από τη στιγμή που το πρόβλημα είναι πια πραγματικότητα στη ζωή του ατόμου, επιμένει για αρκετό χρονικό διάστημα και προκαλεί δυσφορία ή δημιουργεί πρόβλημα στην καθημερινότητα, τότε πρέπει να αντιμετωπιστεί από κάποιον ειδικό, ο οποίος έχει ειδική εκπαίδευση σε προβλήματα ζεύγους και σεξουαλικές δυσλειτουργίες, ψυχίατρο ή ψυχολόγο.

Αντιμετωπίζεται κυρίως με ψυχοθεραπεία, η οποία ανάλογα με την εκπαίδευση του θεραπευτή, μπορεί να έχει τη μορφή της θεραπείας ζεύγους, τη συμπεριφοριστική, την ομαδική και την ψυχαναλυτική. Όλες έχουν ένα βαθμό επιτυχίας, η πιο αποτελεσματική όμως, είναι η θεραπεία ζεύγους.

Στη συγκεκριμένη θεραπεία εμπλέκονται και οι δύο σύντροφοι και στόχος της είναι να δημιουργηθεί ή να ξαναδημιουργηθεί καλή επικοινωνία μέσα στο ζευγάρι, σε σεξουαλικό επίπεδο και όχι μόνο σε αυτό.

Aπό την Στρ. Ιατρό Ζ.Κ.