Μήπως ιδρώνετε υπερβολικά;Από τι κινδυνεύετε

Σοβαρούς κινδύνους για την υγεία εγκυμονεί ο υπερβολικός ιδρώτας στιςπαλάμες, στις μασχάλες και στα πέλματα.

Η κατάσταση αυτή μπορεί να είναι ενοχλητική ή ακόμα και να προκαλεί έντονα προβλήματα (σε εργασιακό ή κοινωνικό επίπεδο) αλλά δεν θεωρείται καθόλου αθώα από τους ειδικούς.

Στο επιστημονικό άρθρο που ακολουθεί αναλύονται όλες οι πιθανές αιτίες της εμφάνισης της υπεριδρωσίας όπως ονομάζεται επιστημονικά.

 

του Χριστόφορου Τζερμιά Δερματολόγου

 

Ο ιδρωτοποιός αδένας έχει μια ιδιαιτερότητα ως προς το ότι οι συμπαθητικές ίνες που διεγείρουν τους ιδρωτοποιούς αδένες είναι χολινεργικές και όχι αδρενεργικές.

 

Η ταξινόμηση της υπεριδρωσίας έχει γίνει με διάφορους τρόπους. Δύο προσεγγίσεις αφορούν το διαχωρισμό ιδιοπαθούς/παθολογικής υπεριδρωσίας και υπεριδρωσίας νευρολογικής/μη νευρολογικής φύσης.

 

 

Η ιδιοπαθής υπεριδρωσία ορίζεται ως υπερβολική εφίδρωση, η οποία είναι συμμετρική και εντοπίζεται στις παλάμες, τα πέλματα ή τις μασχάλες (μεμονωμένα ή σε συνδυασμό) και ανεξάρτητα από τη ρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματος. 

Η κρανιοπροσωπική υπεριδρωσία είναι μια παρόμοια αλλά πιο σπάνια πάθηση. 

Μεταξύ των άλλων χαρακτηριστικών περιλαμβάνεται η επεισοδιακή φύση της πάθησης, η εμφάνισή της ως απόκριση σε ερεθίσματα, καθώς και η έναρξή της κατά τη διάρκεια ή μετά την εφηβεία. Επιπλέον συνήθως υπάρχει και οικογενειακό ιστορικό. 

Δεν υπάρχει οσμιδρωσία και λίγη ή καθόλου εποχική διακύμανση. 

Η παθολογική υπεριδρωσία μπορεί να είναι εντοπισμένη ή γενικευμένη. 

 

Η εντοπισμένη υπεριδρωσία μπορεί να είναι το αποτέλεσμα τραυματισμού στο κεντρικό ή το περιφερικό νευρικό σύστημα, συριγγομυελίας, νευρίτιδας, μυελίτιδας, νωτιαίας φθίσης ή εντοπισμένων αγγειακών παθήσεων, συμπεριλαμβανομένου του κρύου τραυματισμού της αρτηριοφλεβικής δυσπλασίας (arteriovenous malformation - AVM) και της ερυθροκυάνωσης. 

Η εντοπισμένη υπεριδρωσία μπορεί να προκύψει ως λειτουργικός σπίλος, στον οποίο υπάρχει φυσιολογικός αριθμός εκκρινών αδένων που είναι υπερευαίσθητοι στην ακετυλοχολίνη. 

Οι εντοπισμένες περιοχές με υπεριδρωσία μπορεί να εμφανιστούν ως αντισταθμιστική αντίδραση, όταν αναπτύσσεται εκτεταμένη ανιδρωσία στο σύνδρομο Ross (σύνδρομο Holmes Adie στις κόρες των ματιών, απώλεια αντανακλαστικών των τενόντων, γενικευμένη ανιδρωσία, καθώς και αντισταθμιστική εμφάνιση μεμονωμένων περιοχών με υπεριδρωσία). 

 

Η υπεριδρωσία μπορεί να εμφανιστεί σε κληρονομικές παθήσεις, συμπεριλαμβανομένου του συνδρόμου blue rubber bleb nevus, με πολλαπλά κυανά αιμαγγειώματα. 

 

Τα αίτια της γενικευμένης υπεριδρωσίας περιλαμβάνουν εμπύρετες ασθένειες, μεταβολικές και ενδοκρινικές νόσους (διαβήτης, υπερθυρεοειδισμό, αρθρίτιδα, ακρομεγαλία, εγκυμοσύνη, πορφυρία, φαιοχρωμοκύττωμα, καρκινοειδές σύνδρομο, δηλητηρίαση από οινόπνευμα), συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια και σοκ, εσωτερική κακοήθεια, παθήσεις του ΚΝΣ (όγκοι και τραυματισμός), καθώς και κληρονομικά σύνδρομα (σύνδρομο Chediak-Higashi και φαινυλκετονουρία).

 

Η ταξινόμηση της υπεριδρωσίας ως νευρολογικής/μη νευρολογικής φύσης βασίζεται στην εκφορητική οδό διέγερσης των ιδρωτοποιών αδένων, η οποία αποτελείται από τον εγκεφαλικό φλοιό (συναισθηματικό - το αντίστοιχο της ιδιοπαθούς υπεριδρωσίας), τον υποθάλαμο (θερμορύθμιση, άσκηση, φάρμακα, λοιμώξεις, μεταβολικά, καρδιαγγειακά, αγγειοκινητικά, νευρολογικά), το μυελό (συριγγομυελία, ωτο-κροταφικό σύνδρομο), το νωτιαίο μυελό (συριγγομυελία, τραυματισμός, νωτιαία φθίση), τα συμπαθητικά γάγγλια και τις μεταγαγγλιακές ίνες. 

 

Η εγχείριση του προσώπου (ειδικά της παρωτίδας) και ο τραυματισμός μπορεί να οδηγήσουν σε εντοπισμένη γευστική εφίδρωση (σύνδρομο Frey). 

Η υπεριδρωσία μη νευρολογικής φύσης περιλαμβάνει τοπική θερμότητα, τοπικές αλλαγές της αρτηριακής πίεσης (αρτηριοφλεβική δυσπλασία), καθώς και τη χρήση φαρμάκων (χολινεργικά).

Οι τοπικές θεραπείες, συμπεριλαμβανομένων ιατρικών, ηλεκτρικών ή χειρουργικών διαδικασιών, αποσκοπούν στην επαρκή μείωση της εφίδρωσης ώστε να ελεγχθούν τα συμπτώματα.

 

Πρώτα θα πρέπει να εξετάζονται οι θεραπείες με τον μικρότερο κίνδυνο, σύμφωνα με τη σοβαρότητα της κατάστασης και, σε συνεννόηση με τον ασθενή, να αξιολογείται η ισορροπία μεταξύ κινδύνου και οφέλους.

iatropedia.gr